من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

از وقتی یادم میاد اون قاب عکس روی یکی از دیوارهای خانه ی مان بود. چهره جدی مردی روحانی با یک نگاه نافذ.

ازبچگی خیلی دوستش داشتم و جزو اولین کلمه هایی بود که یاد گرفتم بگم "امام" اسمی که بعدها فهمیدم دنیایی از معرفته.

یادمه با برادرم یکی از اشعار امام رو حفظ کردیم "من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم/چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم"

از اون دوران چیز دیگه ای به یاد ندارم تا اون روز صبح. ما به خاطر اینکه بابا ماموریت بودن خونه مادر بزرگم بودیم.اون روز صبح با صدای گریه خاله ام از خواب بیدار شدم.از چند روز قبل فضای خونه سنگین بود.اهل خونه بیشتر از همیشه دعا می خوندن میگفتن حال امام خوب نیست.گاهی می دیدم که وقت دعا گریه میکنن. اما اون روز فرق میکرد و من با وجود بچگی این رو فهمیده بودم.

امام رفت و غم نبودنش یک کشور رو سیاه پوش کرد غمی که تا ابد روی دوش این ملت سنگینی میکنه.اما ای کاش ما اندیشه های امام را بشناسیم و به آنها عمل کنیم و به خاطر داشته باشیم که راه امام و رهبری همان حقیقت اسلام ناب محمدی است

پی نوشت: خوشحالم که اولین پست وبلاگم نوشتن درباره امام بزرگترین مرد تاریخ بود.

این مطلب برای شرکت در موج وبلاگی 14 خرداد نوشته شده است