دزدان ناکام

وسط های کوچه خیلی شلوغ بود حدود ۱۰-۱۵ تا مرد داشتن تند تند از روی زمین یه چیزهایی را جمع می کردند. نزدیک تر که شدم دیدم روی زمین پر از پوله انگار که زمین را با پول فرش کرده باشند.

ماجرا از این قرار بود که یک آقایی پول زیادی از بانک برداشت میکند و دو نفر موتوری از بانک ایشون را تعقیب میکنند و در همین کوچه با چاقو تهدیدش میکنن که پولهایش را بدزدند اما ایشون در یک حرکت سریع کیسه پول ها رو پرت میکنن توی حیاط یکی از خانه ها که همین باعث میشه یک مقدار از پول ها توی کوچه پخش بشه با داد و بیداد اون آقا مردم جمع میشن و دزدها هم که دستشان از پول ها کوتاه مانده بود فرار میکنند.

من از دیدن این صحنه حس خوبی داشتم البته نه به خاطر اینکه دزدها میخواستن پول های اون آقا رو بدزدند! بلکه به خاطر اینکه هنوز حس کمک به همنوع بین مردم ما وجود داره :)

پی نوشت: وقتی این پست را مینوشتم میخواستم نکاتی که در این ماجرا بود را آخرش بنویسم اما هر جور نوشتمشون خوب نشدن.

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

از وقتی یادم میاد اون قاب عکس روی یکی از دیوارهای خانه ی مان بود. چهره جدی مردی روحانی با یک نگاه نافذ.

ازبچگی خیلی دوستش داشتم و جزو اولین کلمه هایی بود که یاد گرفتم بگم "امام" اسمی که بعدها فهمیدم دنیایی از معرفته.

یادمه با برادرم یکی از اشعار امام رو حفظ کردیم "من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم/چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم"

از اون دوران چیز دیگه ای به یاد ندارم تا اون روز صبح. ما به خاطر اینکه بابا ماموریت بودن خونه مادر بزرگم بودیم.اون روز صبح با صدای گریه خاله ام از خواب بیدار شدم.از چند روز قبل فضای خونه سنگین بود.اهل خونه بیشتر از همیشه دعا می خوندن میگفتن حال امام خوب نیست.گاهی می دیدم که وقت دعا گریه میکنن. اما اون روز فرق میکرد و من با وجود بچگی این رو فهمیده بودم.

امام رفت و غم نبودنش یک کشور رو سیاه پوش کرد غمی که تا ابد روی دوش این ملت سنگینی میکنه.اما ای کاش ما اندیشه های امام را بشناسیم و به آنها عمل کنیم و به خاطر داشته باشیم که راه امام و رهبری همان حقیقت اسلام ناب محمدی است

پی نوشت: خوشحالم که اولین پست وبلاگم نوشتن درباره امام بزرگترین مرد تاریخ بود.

این مطلب برای شرکت در موج وبلاگی 14 خرداد نوشته شده است